Mijn zoon Yannick was 4 jaar oud (en woog een kilo of 20) toen hij in een winkel een kast van 300 kilo bovenop zich kreeg. Dood was hij niet, maar daar was in eerste instantie alles mee gezegd. Met traumatisch hersenletsel raakte hij in een diepe coma. Het leven stond van het ene op het andere moment volledig op zjin kop.
Na een in eerste instantie uiterst sombere prognose zette Yannick na een
Mijn zoon Yannick was 4 jaar oud (en woog een kilo of 20) toen hij in een winkel een kast van 300 kilo bovenop zich kreeg. Dood was hij niet, maar daar was in eerste instantie alles mee gezegd. Met traumatisch hersenletsel raakte hij in een diepe coma. Het leven stond van het ene op het andere moment volledig op zjin kop.
Na een in eerste instantie uiterst sombere prognose zette Yannick na een week of vier een wonderbaarlijk herstel in.
En wat niemand voor mogelijk had gehouden, gebeurde: na een half jaar ging Yannick na de grote vakantie weer terug naar zijn oude kleuterklas. Toch was er wel het een en ander veranderd. Maakte hij voor het ongeluk gedetailleerde, kleurrijke tekeningen, erna waren het krastekeningen geworden.
In de loop der jaren kwamen steeds meer ‘restverschijnselen’ aan het licht: rekenen was een groot probleem, teamsport bleek veel te onoverzichtelijk, concentratie en planning bleven achter bij zijn leeftijdsgenootjes. Sowieso leek de wereld net iets te snel te draaien voor Yannick.
Het vinden van een geschikte school was een lange zoektocht. Uiteindelijk vond hij zijn plek op een mytylschool, voor kinderen met een beperking.
Intussen is Yannick 16 en doet hij daar dit jaar in zes vakken eindexamen VMBO. Maar daarmee start er opnieuw een zoektocht. Want wat kan hij na zijn opleiding gaan doen? Wat zijn zijn mogelijkheden binnen zijn beperking?
In deze documentaire volg ik de dagelijkse gang van zaken in ons gezin gedurende Yannicks laatste jaar op de mytylschool en zijn zoektocht naar een geschikte vervolgopleiding. Een keuze die grotendeels bepaald wordt door zijn ongeluk van 12 jaar ervoor.
Tussen de scènes door zien we Yannick steeds alleen op de fiets. Het is een metafoor. Hij moet zijn eigen weg gaan. De fiets, enerzijds als symbool van onafhankelijkheid, anderzijds de moeite van het loslaten van mijn kind op weg naar volwassenheid. Zoals je een kind letterlijk moet loslaten als je het leert fietsen terwijl je bang bent dat hij zal vallen.
Doel van de film is om te laten zien wat hersenletsel bij een kind betekent voor het gezin en de afzonderlijke gezinsleden. De film is bedoeld voor iedereen die hierover meer wil weten, uit persoonlijke of professionele interesse. Maar boven alles voor mensen die houden van een mooi, persoonlijk verhaal.
Ik ben niet alleen moeder van Yannick, maar ook filmmaker. Het duurde even voor ik genoeg moed had verzameld om over dit onderwerp een documentaire te maken. Toch ben ik overtuigd van het nut van een film hierover. In de afgelopen twaalf jaar ben ik te vaak aangelopen tegen onbekendheid met Niet Aangeboren Hersenletsel in de zoektocht naar een geschikte school, een passende sport, problemen met vriendjes. Deze zoektocht was vaak zo eenzaam, dat dat een extra motivatie is om deze film te maken. Zeker als je bedenkt dat in Nederland naar schatting 19.000 kinderen en jongeren per jaar de diagnose Niet Aangeboren Hersenletsel krijgen.
Bij het ontwikkelen van deze documentaire word ik bijgestaan door Movedmedia, producent van documentaires en TV-programma’s met een hart, en Marjan Hurkmans, bij Vilans projectleider NAH.
Voor meer informatie: www.anne-marievanoosteren.nl
Nieuwste donaties
Sandra Sprengers
4-04-2013 07:43Een moeder die haar eigen verhaal als filmmaker verfilmd. Moedig en vast en zeker aangrijpend!
Ria de Wit
3-04-2013 13:06Voor zo'n persoonlijk project is moed nodig. Succes!
fritsdejong
30-03-2013 14:37Goed om daar op deze manier aandacht aan te besteden.
